Sławomir Lindner

---

Życiorys

W latach trzydziestych Sławomir Lindner zakończył edukację w Korpusie Kadetów Nr 3, który znajdował się w Rawiczu oraz w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Z dniem 4 sierpnia 1934 roku, Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień podporucznika, z datą senioralności od 15 sierpnia 1934 roku oraz 177. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W związku z tym Minister Spraw Wojskowych przydzielił go do 55 pułku piechoty, który stacjonował w Lesznie. Już 1 września tego samego roku Lindner rozpoczął pełnienie obowiązków jako dowódca plutonu.

Awans na porucznika z senioralnością do 19 marca 1938 roku i 181. lokatą w korpusie oficerów piechoty przyznano mu w marcu 1939 roku. W tym okresie pełnił służbę w batalionie KOP „Sienkiewicze” w Sienkiewiczach na stanowisku dowódcy plutonu w 2. kompanii granicznej. W rezultacie przeniesienia w maju 1939 roku, znalazł się w batalionie KOP „Hel”. Podczas mobilizacji w sierpniu tego roku, został dowódcą plutonu w 13. kompanii, gdzie miał okazję walczyć w obronie Helu.

Podczas okupacji Sławomir przebywał w Oflagu II C Woldenberg. W tym czasie brał udział w życiu teatralnym obozu, które miało na celu uproszczenie i umilenie trudnych warunków bycia jeńcem. Po wojnie, w 1947 roku, zyskał pełne kwalifikacje aktorskie. Jego kariera teatralna obejmowała wiele instytucji, w tym Teatr Nowy (od 1949), Teatr Nowej Warszawy (od 1950), Ludowy Teatr Muzyczny (1951/1952), Teatr Syrena (w latach 1952–1954), Teatr Komedii Muzycznej (1954–1955), Operetkę Warszawską (1955–1956), Teatr Polski (1962–1966), Teatr Klasyczny (1966–1972), Teatr Studio (1972–1973) oraz Teatr Ludowy (1973–1978).

W ciągu swojej kariery Sławomir Lindner zajmował różne stanowiska, takie jak aktor, asystent reżysera, kierownik plastyczny, choreograf taneczny, instruktor szermierki oraz instruktor walki. W 1960 roku był konsultantem w zakresie szermierki i jazdy konnej przy produkcji znanego filmu „Krzyżacy”. Po przejściu na emeryturę w 1978 roku, jego życie osobiste również miało niezwykły wymiar. Jego żoną była Anna Bursche-Lindnerowa, która w końcu lat 40. oraz w latach 50. zdobyła tytuł mistrzyni Polski w jeździe figurowej na lodzie.

Po jego śmierci, Sławomir Lindner został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (kwatera E-1-13). Jego twórczość literacka obejmuje wspomnienia zatytułowane „Ale serce boli. Wspomnienia starego kadeta”, które zostały wydane przez Instytut Wydawniczy Pax w 1983 roku.

Filmografia

Filmografia Sławomira Lindnera obejmuje wiele znaczących ról, które zapisały się w pamięci widzów. Poniżej przedstawiamy jego osiągnięcia filmowe:

• 1964 – Barbara i Jan (odc. 7 – Willa na przedmieściu) – krupier w nielegalnym kasynie,
• 1964 – Rękopis znaleziony w Saragossie – ojciec Alfonsa van Wordena,
• 1966 – Bariera – mężczyzna wywijający szablą w restauracji,
• 1966 – Kochajmy syrenki – inspektor w Bolesławcu,
• 1966 – Piekło i niebo – grzesznik w kadzi w starym piekle,
• 1971 – Agent nr 1,
• 1971 – Jeszcze słychać śpiew. I rżenie koni… – starszy wachmistrz Jan Ligenza,
• 1972 – Droga w świetle księżyca – woźnica,
• 1973 – Hubal – Michał Karaszewicz-Tokarzewski, generał „Torwid”,
• 1974 – Karino – działacz na naradzie przed Wielką Pardubicką,
• 1974 – Łukasz – major, dziadek Łukasza,
• 1976 – 07 zgłoś się (odc. 3 – Dziwny wypadek) – dziadek Jolki Helsztyńskiej, szef szajki złodziei samochodów,
• 1981 – Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (odc. 12 Państwo w państwie) – przemawiający na akademii z okazji powstania Hakaty,
• 1982 – Punkty za pochodzenie – profesor szkoły teatralnej.

---

Oceń: Sławomir Lindner

---